Pinksteren voor mij: duiven en vlammetjes?
Eerlijk gezegd is Pinksteren het feest waar ik als kind nooit helemaal grip op kreeg. Met Kerst is er een baby. Met Pasen een kruis en een leeg graf. Ik ben nogal visueel ingesteld, dus deze feesten kreeg ik wel helder voor mijzelf. Tot zover prima.
Maar Pinksteren? Een soort onzichtbare kracht die ineens mensen aansteekt als levende fakkels? Ze in allerlei talen laat praten? En dan zeggen: “dat was de Heilige Geest.” Ja. Nou. Leg dat maar eens uit, tijdens een goed gesprek met je ongelovige buurman.
Toch is Pinksteren voor mij het moment dat het geloof uit de vitrinekast komt. Geen mooie verhalen meer om alleen over te mijmeren op zondag. Of om het eens te zijn met gelijkgestemden. Nee. Het is iets dat de straat op gaat. Het vuur kwam niet alleen zichtbaar boven de hoofden van de discipelen. Het stak ze aan! Ineens hadden ze lef, visie, woorden. Waar ze eerder vooral de deur op slot hielden, gingen ze nu preken alsof hun leven ervan afhing. (Spoiler: dat deed het ook!)
En dáár zit voor mij de kracht van Pinksteren. Niet in het spektakel, maar in de beweging. De Geest is voor mij geen vage vibe of warm gevoel bij aanbidding. Het is een stem die mij duwt, trekt, irriteert en inspireert. Die stem blijft me herinneren aan alles wat Jezus zegt, juist terwijl ik het liever anders doe.
Pinksteren zegt: "Je hebt geen excuus meer. De Geest woont in jou. Dus hup, naar buiten."
Of ik altijd luister? Nee, zeker niet. Soms wil ik liever blijven zitten in mijn veilige kringetje. Maar elk jaar met Pinksteren hoor ik het weer: “Dit verhaal is te goed om voor jezelf te houden.”
En dan denk ik: oké dan. Adem in, vlam aan!
Henrieke van Woerden
Eigenaar vakantiepark Het Beloofde Land
Ben je ondernemer en wil je meebouwen aan onze missie?
Klik hier en sluit je aan!
Samen delen we van Gods liefde voor iedereen.