Inez Petter over in de spiegel durven te kijken
Als columnist voor ondernemers kan ik deze maand er niet om heen: het rapport van de Onderzoekscommissie Gedrag en Cultuur Omroepen. Op social media lees je veel commentaren hoe een goede leider zou moeten zijn. Zeker allemaal waar. Maar wat als ik mijzelf de spiegel voorhoud? Wat is mijn schaduwzijde? Ik deel hier mijn verhaal. Deel jij hieronder die van jou?
In onze kerkgemeenschap van bijna 800 leden is veel te doen. Ik zet graag mijn talenten in. Van het organiseren van evenementen, sparringpartner predikanten tot voorzitter van Commissie van Beheer. Ik vond dat het allemaal wel goed ging. Haperingen waren er zeker, maar ik dacht dat het erbij hoorde. Uiteindelijk klapte het voorzitterschap en besloot ik om afstand te nemen.
Veel tijd kreeg ik niet, want een broeder kwam langs. Of ik ouderling wilde worden. Ik vroeg waarom hij aan mij dacht en verwachtte een weloverwogen argument. Het antwoord was: ‘Omdat je een bekend gezicht bent… ‘
Met dit antwoord begreep ik wat er zo vaak misgaat bij leiders. Het begint bij een eerste taak, die je fantastisch doet. Je talenten brengen je ver. Je creëert een eigen wereld die jij moet ‘redden’ en de wereld om jou heen creëert ook een beeld van jou.
Zo komen we in de greep van het ‘Paradijs Complex’, aldus Michelle van Dusseldorp. Michelle is oprichter van Groundwork. Ruim de helft van de leiders heeft als hoogste leiderschapsvoorkeur ‘narcisme’, zegt ze. Een gezond vleugje narcisme is prima, de leider brengt de groep ver. Het wordt opletten geblazen als de bewondering voor jouw werk verward wordt met jouw behoefte aan liefde en gezien worden. Dan gaat het mis. Het neemt bezit van je. Het wordt een monster. Een monster dat zich uitleeft in de buitenwereld. Je moet en zou de grote leider blijven. Uiteindelijk leidt de groep verlies en keert zich tegen je. Behalve…
Als je in de spiegel wilt kijken. Je eigen schaduwkant onderkennen en deze ten goede gaat gebruiken! Sinds de vraag van de broeder sta ik in een permanente leercurve. Goed leiderschap vraagt om toegankelijkheid, kwetsbaarheid en op het hart van de ander gericht zijn. Zien wat jij níet kan en dat bij de ander laten.
Hoeveel leiders staan in een permanente leercurve? Om te voorkomen dat er een ‘Niets gezien, niets gehoord en niets gedaan’ rapport komt? Laten we veel, véél reality check momenten organiseren.